Ως φοιτητές σε ελληνικά δημόσια Πανεπιστήμια ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με πολλά ερωτήματα τόσο για την πανεπιστημιακή ζωή και πορεία, όσο και για το μέλλον μας.
Γιατί η δωρεάν παιδεία δεν ισχύει πια;
Γιατί να μην μπορούμε να βρούμε επαγγελματική αποκατάσταση στην χώρα μας;
Γιατί να πρέπει να οργανώσουμε το υπόλοιπο της ζωή μας στα 18;
Γιατί
να καθορίζουν άλλοι το μέλλον μας;
Γιατί οι παρατάξεις αντί να βοηθούν με τα πανεπιστημιακά προβλήματα νοιάζονται μόνο για τα πάρτι και το ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά συνθήματα;
Ζούμε δυστυχώς σε μια κοινωνία που δεν έχει ως προτεραιότητα την εκπαίδευση των νέων. Η παρακμή των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων είναι πια εμφανής. Ούτε οι ίδιοι μας οι καθηγητές δεν ενδιαφέρονται για όσο συμβαίνουν. Δεν ξέρω για εσάς, πάντως για μένα το επάγγελμα του καθηγητή είναι λειτούργημα. Δεν είναι δυνατόν να κατέχουν ακαδημαϊκές θέσεις άνθρωποι χωρίς ήθος που δέχονται να εγκαταλείπουν του φοιτητές στις πιο δύσκολες εποχές. Σε όλα τα πανεπιστήμια υπάρχει αυτός ο ένας καθηγητής που «σκίζεται» και κάνει όσα μπορεί παρά τα 120€ της σύμβασής του... Αλλά γιατί να είναι μόνο ένας;
Με ποια λογική μας λένε πως δεν θα πάρουμε πτυχίο επειδή δεν έχουμε χρήματα να ολοκληρώσουμε τα ειδικά προγράμματα του οδηγού σπουδών; Καταλαβαίνω πως οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν γίνεται οι προϋπολογισμοί των τμημάτων να είναι ίδιοι με παλιά. Όμως ο αριθμός των εισακτέων πρωτοετών είναι πολλές φορές διπλάσιος και τριπλάσιος από τον προβλεπόμενο και γι’αυτό βρισκόμαστε ξαφνικά σε τμήματα που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα και τις υποδομές για να καλύψουν τις φοιτητικές ανάγκες.
Δεν ξέρω ποιος φταίει, ούτε ποιος θα μπορέσει να απαντήσει στα ερωτήματα μας. Το μόνο που ξέρω είναι πως κάθε φορά που μαθαίνω κάτι ευχάριστο για το ακαδημαϊκό μου μέλλον, αντί να είμαι χαρούμενη, φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα με απογοητεύσουν... ξανά. Τότε λοιπόν συνειδητοποιώ πως το μέλλον μου βασίζεται σε άλλους. Σε όλους αυτούς που κινούν τα νήματα του πανεπιστημίου και της κοινωνίας. Η τελευταία μου ερώτηση απευθύνεται σε όλους όσους νιώθουν όπως και εγώ. Γιατί τα δεχόμαστε όλα αυτά; Γιατί δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε τα πράγματα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου