ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Το πανεπιστήμιο μου έμαθε τον ατομικισμό, την διαφθορά, την βία. Μεγάλωσα στα προάστια στον δικό μου μικρόκοσμο έχοντας κάποια πράγματα δεδομένα.  Ουσιαστικά το κέντρο το γνώρισα όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο. Τότε ήρθα σε επαφή με την φτώχεια, την εγκληματικότητα, τον φόβο, την βία. Κάθε μέρα που έπαιρνα το λεωφορείο να κατέβω στο κέντρο έβλεπα την δυστυχία στα πρόσωπα τον ανθρώπων, τον ρατσισμό προς τους μετανάστες, άκουγα πολιτικές συζητήσεις. Ένιωθα θλίψη για αυτήν την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δυστυχώς ή ευτυχώς μέχρι τότε δεν είχα βιώσει. Τολμώ να πω δεν την γνώριζα. Με το που έμπαινα στο πανεπιστήμιο τα πράγματα ήταν αλλιώς. Λες και η είσοδος της σχολής σε μετέφερε σε άλλον κόσμο που δεν συνδεόταν με τον έξω. Φοιτητές καλοβαλμένοι, αρκετοί ψωνισμένοι, αδιάφοροι. Λες και βρέθηκαν στην σχολή ουρανοκατέβατοι και δεν γνώριζαν τι συμβαίνει έξω. Φοιτητές οργανωμένοι,  που οι φιλοδοξίες τους δεν τους αφήναν να δουν πέρα από το δικό τους συμφέρον. Υποκριτές, με απόψεις που τους επέβαλλαν να έχουν. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ μέχρι να συμβιβαστώ ότι νέοι άνθρωποι γίνετε να έχουν τέτοιες απόψεις, να φέρονται τόσο ατομικιστικά με σκοπό να ξεχωρίσουν ( σε τι άραγε?), και  απλά να αδιαφορούν για το τι συμβαίνει γύρω. Άτομα που πέρασαν στο πανεπιστήμιο, είναι νέοι, αλλά δεν έχουν παιδεία. Παίζουν ξύλο και καταλήγουν στο νοσοκομείο για να τραβήξουν την προσοχή. Δεν θα σου πουν ποτέ την ολόκληρη την αλήθεια.  Θα σου πουν την δική τους αλήθεια, ποτέ την πραγματική.

Και ήρθε η οικονομική κρίση να πιέσει την κατάσταση και απλά να μεγεθύνει τη διάσταση αυτής της πραγματικότητας. Δεν άλλαξε τίποτα. Απλά φαίνεται πιο έντονα το μπάχαλο που επικρατεί! Η κατάσταση έξω από την σχολή έχει γίνει πολύ χειρότερη.  Πλέον δεν ερχόμαστε σε επαφή μόνο με την φτώχεια και την δυστυχία. Η βία είναι ένα καθημερινό φαινόμενο. Τα ΜΑΤ είναι καθημερινά έξω από την σχολή και παίζουν κυνηγητό με τους μετανάστες και τους αναρχικούς. Όσοι ασχοληθούν με το θέμα θα κατηγορήσουν είτε τη μια πλευρά είτε την άλλη. Με το που θα μπεις όμως  μέσα στην σχολή όλα θα λειτουργούν κανονικά. Λες και ότι συμβαίνει απ’ έξω είναι φυσιολογικό.

Εξοικειωθήκαμε με την φτώχια, με την δυστυχία, με την βία, με την αδιαφορία, με τον ανταγωνισμό. Μένουμε απαθείς. Και όλοι φοβόμαστε πια πως η χώρα μας έχει ρημάξει. Πως όλοι αυτοί που κυβερνούσαν μέχρι τώρα είναι διεφθαρμένοι. Νιώθουμε αδικία. Γνωρίζουμε όμως πως τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Πως η ανεργία και η εγκληματικότητα θα αυξηθούν. Πως τα χαμόγελα θα χαθούν από τα πρόσωπα μας και τα όνειρα μας δεν θα πραγματοποιηθούν. Με το που θα μπεις όμως μέσα στη σχολή τα πράγματα θα ναι ίδια με παλιά. Ανταγωνισμός, αδιαφορία και υποκρισία δεν παραμένουν απλά αλλά παρουσιάζονται σε πιο έντονο βαθμό. Φοβόμαστε για το μέλλον μας, αλλά συνεχίζουμε το παρόν μας με βάση το χθες. Φοβόμαστε για όλα αυτά που θα γίνουν για μας αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι θα γίνουν χωρίς εμάς, γιατί είμαστε εδώ. Νιώθουμε και ανησυχούμε για το μέλλον. Απλά μένουμε απαθείς και δεν κάνουμε τίποτα αποτελεσματικό για να το αλλάξουμε.