And so it is, just like you said it would be...
(Ακούστε το, καθώς διαβάζετε το άρθρο)

Ζούμε στα απομεινάρια ενός έρωτα. Ενός έρωτα για τη ζωή, για το πάθος, την ξεγνοιασιά, την νεότητα, την επιπολαιότητα, την ευαισθησία, την ανεξέλεγκτη αγάπη. Για τη ζωή και το πάθος που ξεχείλιζαν σε ότι κάναμε, σε ότι θέλαμε, σε ότι ελπίζαμε. Δακρύζουμε βλέποντας τον κόσμο που φτιάξαμε, αυτόν που ερωτευτήκαμε, να χάνεται από μια φωτιά όλο και πιο μεγάλη. Στις στάχτες του κόσμου μας, αναπολούμε τα χαμογελαστά πρωινά, τα κουραστικά μεσημέρια τα γλυκά απογεύματα, τα θυελλώδη βράδια 
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φυλακή από το φόβο να πληγώσουμε κάποιον που μας αγαπά. Γι' αυτό έχουμε φτερά. Τα φτερά είναι για πετάξουμε. Όσο και αν φοβόμαστε γι' αυτό. Και αν δεν θέλεις να το κάνεις καλύτερα να συμβιβαστείς και να μείνεις για πάντα στο περπάτημα. 
Θυμάμαι τα λόγια σου, " Αν το τρένο είναι σε λάθος διαδρομή κάθε σταθμός που φτάνει, είναι ο λάθος σταθμός".
Μα το βλέμμα σου είχε γίνει εξάρτηση, ζούσα τρέμοντας ότι μπορεί να με εγκαταλείψει και έμαθα να φοβάμαι γι' αυτό.  
Τελειώσαμε ή μήπως μόλις ξεκινήσαμε?

p.s:ίσως κάποιοι καταφέρουν να διαβάσουν πίσω από τις λέξεις!!
                                                                                                               -D.