Κομμένες καλλιτεχνικές φλέβες!!

Αν με ρωτήσει κάποιος τι πρέπει να αλλάξει σε αυτή τη χώρα μια θα είναι μόνο η απάντηση μου. Η εκπαίδευση. Όχι δεν θα πω πάλι τα ίδια, δεν θέλω να φύγουν τα "τεχνοκρατικά" μαθήματα και στη θέση τους να μπουν φιλοσοφικά...Έτσι απλά θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε παπαγαλάκια. Εγώ τα αγαπώ τα "τεχνοκρατικά" μαθήματα, και τα φιλολογικά τ' αγαπώ, παρότι ήμουν τεχνολογική κατεύθυνση. 

Η άποψη μου λοιπόν είναι πως για να μάθει κάτι ένα παιδί, δεν αρκεί μόνο να το διαβάσει (για την ακρίβεια με το να το διαβάσει το πιθανότερο είναι να μην το μάθει ποτέ), πρέπει να το δει, να το ακούσει. Αυτό που θα ήθελα εγώ να προτείνω για ένα καλύτερο παιδαγωγικό σύστημα είναι Τέχνη. Τέχνη σε όλες τις μορφές της. Δεν είναι δυνατόν χιλιάδες παιδία να τελειώνουν το σχολείο και να μην έχουν δει ποτέ μια θεατρική παράσταση, να μην ξέρουν Έλληνες ποιητές. 

Ένα βασικό επιχείρημα άλλωστε είναι ότι μέσα από την τέχνη μπορεί να μην μπορείς να μάθεις μαθηματικά ή αρχαία ( που κατά την άποψη μου μπορείς, αλλά ας μην σας κουράζω)  αλλά μπορείς να μάθεις Ιστορία, Λογοτεχνία και πολλά ακόμη πράγματα που θα ευχόμασταν να μαθαίναμε στο σχολείο. Δεν είναι κάτι δύσκολο ούτε ακριβό. Μια θεατρική ομάδα σε κάθε σχολείο, ένας διαγωνισμός για μουσικά συγκροτήματα ή διαγωνισμός για ταινίες μικρού μήκους, μια ομάδα ποίησης ή ρητορικής, ένα ατελιέ για μικρούς ζωγράφους ή γλύπτες, μια ομάδα χορού! Όλα αυτά θα μπορούσαν να επηρεάσουν αν όχι όλα ένα ικανοποιητικό  αριθμό παιδιών. Σε τελική ανάλυση, αν από όλα αυτά δεν μάθαιναν τίποτα, το μόνο σίγουρο είναι πως θα ξέφευγαν από τις ατελείωτες ώρες φροντιστηρίων.

Εγώ το πιστεύω αυτό που λένε πολλοί. Ότι σε κάθε άτομο κρύβεται μια καλλιτεχνική φύση, που ίσως ποτέ δεν ανακάλυψε. Αν δεν δοκιμαστούμε παντού, πως θα βρούμε τι είναι αυτό που μας ταιριάζει? Γιατί ένας νέος να μην έχει την επιλογή να ασχοληθεί με την τέχνη. όποιος πει ότι αυτά είναι για εξωσχολικές δραστηριότητες, κάνει μεγάλο φάουλ. Εκτός ότι δεν έχουν όλες οι οικογένειες να πληρώνουν ομάδες χορού και λοιπά, οι εξωσχολικές ώρες ενός μαθητή είναι παντελώς καλυμμένες από Αγγλικά, Γαλλικά, φροντιστήριο μαθηματικά και αρχαία (από την πρώτη γυμνασίου πλέον, γιατί το 15 πρέπει να γίνει 20 και γιατί κοντά είναι και οι Πανελλήνιες) και κατά τις 20:00 που γυρνάει σπίτι το παιδί έχει διάβασμα γιατί 21:00 ξεκινάνε και οι "Βασιλιάδες¨... 

Φυσικά είναι ταμπού να θέλει ένα παιδί να γίνει καλλιτέχνης. ¨Αυτοί δεν βγάζουν λεφτά, πως θα ζήσεις" ή "Αυτά είναι για τους ομοφυλόφιλους και τα παιδιά πλουσίων", είναι ατάκες που θα ακούσει σίγουρα ένα παιδί που θα ανακοινώσει στους γονείς του ότι θέλει να γίνει ηθοποιός ή ζωγράφος. Ίσως για το οικονομικό να έχουν δίκιο, οι άνθρωποι της τέχνης στη χώρα μας δεν βγάζουν ιδιαίτερα χρήματα. Έχουμε όμως σκεφτεί ποτέ ότι δεν βγάζουν χρήματα γιατί δεν υπάρχει το κατάλληλο κοινό να τους παρακολουθήσει? Ένα εκπαιδευμένο και ικανό κοινό να καταλάβει και να απολαύσει έναν πίνακα ή ένα κονσέρτο. Που θα πληρώσει με χαρά για να δει μια έκθεση ζωγραφικής, μια παράσταση, μια έκθεση ζωγραφικής κλπ?

Η εφηβεία πρέπει να είναι δημιουργική περίοδος, όχι περίοδος άγχους. Όταν λέμε ότι έχουμε κουλτούρα και πολιτισμό τι εννοούμε? Στο χέρι μας είναι κάθε παιδί που τελειώνει το λύκειο να έχει απαγγείλει Ρίτσο, Καββαδία, Καζαντζάκη, να έχει ανεβάσει μια παράσταση του Αριστοφάνη ,να έχει εμπνευστεί από έναν πίνακα του Μυταρά, του Θεοτοκόπουλου, του Εγγονόπουλου. Να έχει τραγουδήσει Χατζηδάκι. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι Έλληνες και ξένοι που πρέπει ένα νέο παιδί να γνωρίζει, και όταν λέω να γνωρίζει δεν εννοώ μόνο να τους γνωρίζει σαν καλλιτέχνες, αλλά και τα έργα τους, τη ζωή τους, την εποχή που έζησαν. Για μένα αυτή είναι η παιδεία, η εκπαίδευση, η κουλτούρα, η νεολαία που θέλουμε να έχουμε ώστε να λυθούν όλα τα προβλήματα, ώστε η χώρα αυτή να μπορεί να λάμψει ξανά.