Ένα παιδί που περπατάει με τα χέρια!

                Θέλω να δω το ηλιοβασίλεμα ξαπλωμένη σε κορμούς δέντρων, μέσα από τα παράθυρα τρένων που θα με μεταφέρουν κάπου στην Ευρώπη. Στις ακρογιαλιές μαγευτικών νησιών, πάνω σε γέφυρες γοτθικών πόλεων. Μέσα σε μια αγκαλιά. Θέλω να δω το ηλιοβασίλεμα κάπου στην Αμερική διασχίζοντας τα παράλια από το Μέην έως τη Φλόριντα, όπως υποσχέθηκα να κάνω. Δε θέλω φωτογραφίες από μέρη, θέλω εμπειρίες, εικόνες. Θέλω να γευτώ, ν' αγγίξω, να μυρίσω , να περπατήσω. Να γυρνάω κάθε φορά πιο γεμάτη, πιο ολοκληρωμένη, πιο ευτυχισμένη.

                Μα κάπου εκεί έρχονται και οι φόβοι. Και εδώ χρειάζεται πόλεμος. Με βασικό όπλο την παιδικότητα. Τα παιδία κάνουν πολλά όνειρα, και δε φοβούνται να ονειρευτούν τίποτα. 

                Η παιδικότητά μας δεν έχει χαθεί, δεν πρέπει να χαθεί. Εκείνα τα χρόνια είχαν χρώμα, είχαν γέλιο και δυνατά τη μουσική! Έτσι πρέπει να 'ναι κάθε μέρα μας! Δεν επιτρέπεται να φοβόμαστε να ονειρευτούμε κάποια πράγματα! Έχουμε επιβάλλει χιλιάδες μη στον εαυτό μας. Για τα παιδιά δεν υπάρχει τίποτα παράλογο και τίποτα λογικό, τίποτα έξυπνο ή χαζό. Γιατί κάποιος πρέπει να περπατάει με τα πόδια και όχι με τα χέρια? Ποίος λέει τι είναι σωστό και τι όχι?  Ποίος βάζει κανόνες και εμείς γιατί τους υιοθετούμε? Το παιδί μέσα μας, αυτό που κρύβεται και φοβάται, αυτό που λαχταρά, αυτό που δε το νοιάζει μη χαλάσει η εικόνα του, που μιλά χωρίς περιορισμούς και σκέφτεται χωρίς δισταγμούς, πρέπει επιτέλους να το εμπιστευτούμε και να το αφήσουμε να ονειρευτεί και να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα! Μπορούμε!