Άδεια μου αγκαλιά

Κάποτε, κάποιος μου είχε πει : "Ποτέ δεν ξέρεις αν αυτό που θα έρθει στη ζωή σου, για να την αλλάξει, θα την κάνει καλύτερη....Παρόλα αυτά το περιμένεις."

Τι γίνεται όμως όταν αυτό που έρχεται είναι το τελευταίο πράγμα που ήθελες? Αυτό που που δεν σου πέρασε από το μυαλό χρόνια τώρα, αυτό που θα σου φέρει πίσω όλες εκείνες τις αναμνήσεις....

Δεν θέλω να σε θέλω. Πόσες φορές το 'χω πει? Και φτάσαμε τόσα χρόνια μετά.... Και όμως όταν σε άκουσα ξανά ήταν σαν την πρώτη φορά που σε είχα ακούσει. 

Σταματάς να τον αγγίζεις, σταματάς να τον βλέπεις, σταματάς να τον ακούς, και τέλος η όσφρηση. Η τελευταία αίσθηση, ξεχνάς πως μυρίζει... Χάνετε η μυρωδιά του από πάνω σου, από τα ρούχα σου, από το σπίτι σου, από το κρεβάτι σου.

Όμως οι αισθήσεις δεν διαγράφουν τίποτα....με το πρώτο ερέθισμα όλα γυρνάνε πίσω και ακριβώς τα ίδια συναισθήματα σε κατακλύζουν όπως και τότε, λες και δεν πέρασε μια μέρα...

Τότε που ακόμα μια ματιά ήταν αρκετή. Μια ματιά με νόημα, "ότι δεν ακούγεται δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει"!

Εγώ πίστευα ότι οι άνθρωποι πάντα φεύγουν. Για κάθε λογής λόγους. Στη ζωή όλα είναι ρευστά. Κανένας άνθρωπος δεν είναι κτήμα μας. Ίσα- ίσα. Δενόμαστε, αγαπάμε, πιστεύουμε. Μέχρι κάποια στιγμή "ο άνθρωπός σου" να φύγει. Αλλά δεν πειράζει γιατί θα έρθει κάποιος άλλος, όπως στη θέση αυτού υπήρχε κάποιος άλλος πριν. Δεν θα 'ναι ίδιοι, αλλά είναι ωραίο το διαφορετικό. Μας κρατάει ζωντανούς. Οι άνθρωποι βλέπεις κουράζονται και ξεχνιούνται. Και πάνω από όλα έχουν "δικά τους προβλήματα". Όλοι είμαστε αναλώσιμοι στη ζωή κάποιου, ο οποίος είναι αναλώσιμος στην δικιά μας ζωή. 

Η μήπως όχι? Μήπως αυτό που πονάει πιο πολύ είναι όταν εσύ το πράγμα το έχεις δει λίγο πιο σοβαρά? Όταν καταλάβεις ότι ο ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, σύντροφος ή φίλος, απλά αδιαφορεί? ίσως αδιαφορούσε καιρό, ίσως ποτέ δεν τον ένοιαξε, ίσως όλα ήταν απλά μέσα στο μυαλό σου. Τότε είναι που σαπίζει το όνειρο. Τότε είναι που κουράζεσαι και εσύ, και αδιαφορείς ή κάνεις ότι αδιαφορείς για να μην παραδεχθείς πόσο πονάς. Αλλά για πόσο? 

Το θέμα θα λήξει. Ίσως το ξεχάσετε και προχωρήσετε μαζί. Ίσως και όχι. 

Η ζωή συνεχίζεται γιατί άλλωστε "ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό". Έχεις γίνει πιο δυνατός, τα εύκολα και τα δύσκολα είναι μέσα στη ζωή και μπορείς να τα αντιμετωπίσεις. Έστω και μόνος σου. 

Μόνο που υπάρχουν και κάποια βράδια, που νιώθεις τόσο μόνος σου. Και ψάχνεις εκείνη την αγκαλιά. Μα η αγκαλιά σου είναι άδεια. Χέρια μου αδειανά, Χριστέ...

Όμως, είναι κάποιοι άνθρωποι που θα μας στοιχειώνουν για πάντα. Όταν η ζωή σου είναι ήρεμη, όταν όλα έχουν βρει μια σωστή πορεία, κάνει τηνεμφάνιση του. Τρέχεις ξανά πίσω από τον ίδιο άνθρωπο, όσο και αν το μυαλό σου φωνάζει να μείνεις μακρυά. 

Πόσες ευκαιρίες λοιπόν να δώσεις? Πόσες φορές να γυρίσεις πίσω? Αν όλοι οι άνθρωποι φεύγουν, τι κάνεις με αυτούς που δεν διστάζουν να γυρίσουν?

Υ.Γ. Και όμως αυτή τη φορά έχω αλλάξει. Άλλαξα, όταν συνειδητοποίησα πως δεν σε χρειάζομαι! Γι' αυτό αυτή τη φορά, που η ζωή μου δεν είναι στα καλύτερα της, που τόσο θα με διευκόλυνε να τρέξω στη αγκαλιά σου, δεν θα το κάνω. Οι άνθρωποι πάντα φεύγουν, μόνο που αυτή τη φορά φεύγω εγώ! 

¨Και τώρα πως φεύγουνε που εγώ δεν σου έφυγα ποτέ?", που λέει και η Ζουγανέλη.